Krzysztof Przepiórka

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Krzysztof Przepiórka, będący synem Tadeusza oraz Henryki, przyszedł na świat 2 listopada 1958 roku w miejscowości Choszczno. Wychowywał się w licznej rodzinie, która związana była z działalnością w pegeerze, ciągle zmieniając miejsce zamieszkania i przenosząc się z jednego PGR-u do drugiego. W roku 1961 rodzina osiedliła się w Swochowie, a później przenieśli się do Przelewic, gdzie jego ojciec pracował jako agronom w gospodarstwie szkółkarskim przy Ogrodzie Dendrologicznym. Tadeusz Przepiórka, mający zakończone technikum rolnicze oraz dwa lata studiów na Akademii Rolniczej, postanowił zrezygnować z dalszej edukacji, aby zapewnić byt rodzinie.

Następnie Krzysztof wraz z bliskimi zamieszkał w Liniach, w których jego ojciec najpierw pełnił obowiązki kierownika odcinka, a później magazyniera w PGR, zarządzanym przez „Kombinat Żabów” pod Inspektoratem PGR w Pyrzycach. Jego ojciec z roku na rok piastował mniej odpowiedzialne funkcje z powodu problemów zdrowotnych. Tadeusz zmarł w wieku 48 lat, a matka Krzysztofa koncentrowała się na opiece nad dziećmi oraz pracy w PGR-ze, podejmując także dorywcze zajęcia w rolnictwie. W rodzinie Przepiórków Krzysztof zajmował pozycję najstarszego z dziewięciorga dzieci, w skład której wchodziło ośmiu synów oraz jedna córka. Całość swojego dzieciństwa spędził w realiach pegeerowskiego życia, uczęszczając do szkoły podstawowej w Bielicach w latach 1965–1973.

W roku 1973, na chwilę przed zakończeniem edukacji w szkole podstawowej, rodzina Przepiórków przeprowadziła się do Swochowa, znajdującego się nieopodal Linii, które leżą pomiędzy Gryfinem a Pyrzycami. Krzysztof, który zdał pozytywnie egzaminy do technikum rybołówstwa morskiego w Darłowie, w związku z trudnościami finansowymi zdecydował się na naukę w Zasadniczej Szkole Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu, którą ukończył w 1976 roku. Po zakończeniu nauki podjął pracę w żegludze szczecińskiej, a jego zawód to marynarz motorzysta.

Przebieg służby wojskowej

W wrześniu 1977 roku rozpoczął naukę jako kadet w Szkole Chorążych Wojsk Zmechanizowanych im. Rodziny Nalazków w Elblągu. Po upływie pierwszego roku nauki został wysłany na miesięczną praktykę do 41 pułku zmechanizowanego w Szczecinie. Na drugim roku studiów zdał egzaminy i znalazł się w plutonie specjalnym, który zajmował się działaniami specjalnymi. Kolejne praktyki odbył w Dziwnowie oraz na obozie wspinaczkowym z 1 batalionem szturmowym, gdzie znany ekspert w dziedzinie walki wręcz, Andrzej Bryl, przeprowadził pokaz instruktażowy, który miał na celu wprowadzenie nowego systemu walki do jednostek specjalnych, jednak ostatecznie nie uzyskał on akceptacji.

W czerwcu 1978 roku przeszedł kurs spadochronowy w poligonie drawskim, a po ukończeniu szkolenia oddał swój pierwszy skok na spadochronie z samodzielnym otwarciem z samolotu An-2. Jako młodszy chorąży i prymus, w 1980 roku, objął stanowisko dowódcy grupy specjalnej w 1 batalionie szturmowym w Dziwnowie, podczas gdy dowódcą jednostki był ppłk Zenon Pietkiewicz. W 1981 roku jego grupa zajęła trzecie miejsce w zawodach działań specjalnych w Pomorskim Okręgu Wojskowym. W 1982 roku zdobył miejsce na kursie instruktorskim w Bielsku-Białej, a dwa lata później miał już ponad siedemdziesiąt skoków na swoim koncie.

W 1983 roku Krzysztof przystąpił do kursu językowego w Centrum Doskonalenia Kadr Administracji Wojskowej w Łodzi, gdzie rozpoczął naukę języka niemieckiego. W Dziwnowie, kontynuując służbę, zainaugurował studia w 1984 roku na Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, koncentrując się na specjalności związanej z rozpoznaniem i działaniami specjalnymi. W lipcu 1986 roku, po sukcesywnym zakończeniu studiów, otrzymał dyplom z rąk komendanta szkoły, gen. Mariana Zdrzałki. W sierpniu tego samego roku, został promowany przez gen. Antoniego Jasińskiego na pierwszy stopień oficerski, przechodząc do służby w Dziwnowie, a wkrótce po tym otrzymał przydział służbowy do Lublińca w 1 samodzielnym batalionie szturmowym.

W lutym 1991 roku, na wniosek płk. Sławomira Petelickiego, dołączył do Grupy Reagowania Operacyjno-Manewrowego, funkcjonującej jako jednostka wojskowa 2305. Na przełomie kwietnia i maja 1991 roku, pełniąc rolę dowódcy grupy wysokościowej, brał udział w szkoleniu wspinaczkowym w okolicach Zawratu, które zorganizował Polski Związek Alpinizmu. Podczas tego szkolenia, które odbywało się w trudnych warunkach, zaszła lawina. Po powrocie został doceniony za odwagę przez dowódcę, płk. Petelickiego. W czerwcu tegoż roku uczestniczył w kursie szkoleniowo-selekcyjnym w USA, odbywającym się pod przewodnictwem płk. Petelickiego, gdzie zapoznał się z różnymi technikami walki i taktyką.

Po powrocie z USA w lipcu 1991 roku objął dowództwo 3 grupy szturmowej w 1 oddziale bojowym, a w 1992 roku otrzymał certyfikat ukończenia szkolenia w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku powierzono mu zadanie stworzenia pierwszego w Polsce oddziału bojowego, którego został dowódcą. Pomagał mu w tym zespół instruktorów z GROM-u, w tym ppor. Sławomir Berdychowski. W GROM-ie Krzysztof zyskał pseudonim operacyjny – „Krewa”. W 1994 roku, w wieku 36 lat, zakończył zawodową służbę wojskową na stanowisku kapitana, posiadając 20 letni staż w siłach specjalnych. Był także instruktorem w dziedzinie technik antyterrorystycznych, spadochroniarstwa oraz strzelectwa, oddając ponad 500 skoków. Uczestniczył w licznych szkoleniach oraz zawodach sił specjalnych w krajach europejskich oraz w Afryce Północnej.

Awanse

W ciągu swojej kariery Krzysztof Przepiórka zdobył szereg awansów, które świadczą o jego postępach oraz osiągnięciach w służbie wojskowej. Oto szczegółowy wykaz jego awansów:

• młodszy chorąży – 1980,
• podporucznik – 1986,
• porucznik – 1989,
• kapitan – 1993.

Awanse w rezerwie

• major – 2001,
• podpułkownik – 2008.

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

W trakcie ponad 23-letniej kariery wojskowej Krzysztof Przepiórka zdobył liczne odznaczenia oraz wyróżnienia, które dokumentują jego zaangażowanie i zasługi dla obronności kraju. Do najważniejszych medali, które otrzymał, należą:

• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Odznaka pamiątkowa 1 samodzielnego batalionu szturmowego,
• Odznaka Instruktora Spadochronowego,
• Srebrna Odznaka JW GROM.

Oprócz powyższych medali, Krzysztof był także odznaczany innymi wyróżnieniami, które świadczą o jego profesjonalizmie.

W rezerwie

• Złoty Krzyż Zasługi – 2003,
• Medal ONZ w „Służbie Pokoju” UNIFIL – 1995,
• Odznaka pamiątkowa Polsko-Ukraińskiego Batalionu Sił Pokojowych.

Jak widać, lista odznaczeń jest imponująca i ukazuje wieloletnią służbę oraz oddanie na rzecz bezpieczeństwa i pokoju.

Garnizony w przebiegu służby

W trakcie swojej ponad 23-letniej kariery wojskowej Krzysztof Przepiórka stacjonował w różnych garnizonach, co pozwoliło mu zdobyć olbrzymie doświadczenie w różnych warunkach. Poniżej przedstawiono miejsca, które były jego miejscem służby:

• Elbląg (1977–1980),
• Dziwnów (1980–1986) oraz doraźnie Wrocław (1984–1986),
• Lubliniec (1986–1991),
• Warszawa (1991) z doraźnym wyjazdem do USA (1991),
• Warszawa (1991–1994),

W rezerwie

• PKW Liban (1995),
• Przemyśl (1999),
• Berlin (2000) oraz wyjazdy do Toledo (2001) i Draguignan (2002),
• Warszawa (2008).

Życie prywatne

Krzysztof Przepiórka, po zakończeniu edukacji w szkole chorążych w Elblągu, 14 grudnia 1981 roku zawarł związek małżeński z Reginą. Para doczekała się trojga dzieci. Przepiórka jest ojcem oraz dziadkiem w rodzinie patchworkowej, która obejmuje pięcioro dzieci: dwie córki oraz trzech synów, a także wnuki.

W szczególnym dniu, 24 lipca 2010 roku, w asyście honorowej Dowództwa Garnizonu Warszawa, Krzysztof ponownie stanął na ślubnym kobiercu, tym razem z Anną. Z nową żoną ma córkę, Antonii. Od 1991 roku, rodzina osiedliła się w Warszawie.

Krzysztof ma viele z pasji, w tym lotnictwo oraz sporty ekstremalne, które są dla niego źródłem radości i spełnienia.

Działalność (1994–2023)

Działalność wojskowa

Jako kapitan rezerwy, już w czasach cywilnych brał udział w misji Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Libanie, pracując w polskim batalionie logistycznym POLOG. Reprezentował Polskę na zawodach dla oficerów rezerwy NATO, a także angażował się w operacje antyterrorystyczne na Bliskim Wschodzie. Jego doświadczenie obejmowało również szkolenie żołnierzy batalionu polsko-ukraińskiego przed ich misją w Kosowie. 4 kwietnia 2008 roku udało mu się ukończyć Wyższy Kurs Obronny na Akademii Obrony Narodowej, a jego kariera w armii zakończyła się awansami na majora oraz podpułkownika w latach 2001 i 2008.

Działalność biznesowo-doradcza

W 1994 roku, przez zaledwie trzy miesiące, pełnił rolę szefa ochrony Anny Woźniak-Starak oraz Jerzego Staraka. Od 1997 roku przez kilka lat był odpowiedzialny za ochronę Aleksandra Gudzowatego oraz następnie Jana Kulczyka. Od 1997 roku związany był z Fundacją Byłych Żołnierzy Jednostek Specjalnych G.R.O.M., a w latach 2007-2013 pełnił funkcję jej prezesa. W 2010 roku, na zaproszenie Andrzeja Bryla, brał udział w intensywnym trzy miesięcznym szkoleniu dla kandydatów do libijskiego Biura Ochrony Rządu Kaddafiego. Po przejściu na emeryturę, zaangażował się w prowadzenie szkoleń z zakresu ochrony osób, a także był organizatorem kursów dla różnych służb mundurowych. Jako właściciel i dyrektor firmy Specaudyt, zajmował się organizacją audytów bezpieczeństwa oraz szkoleń dotyczących strzelania w różnych warunkach. Od 2015 roku jest związany z Fundacją Byłych Żołnierzy i Funkcjonariuszy Służb Specjalnych „Szturman”, która oferuje pomoc psychologiczną oraz prawną byłym żołnierzom sił specjalnych.

Działalność medialna, polityczna

W 2016 roku głośno sprzeciwił się projektowi ustawy dezubekizacyjnej zaproponowanej przez PiS. Wyrażał swoje opinie w mediach, krytykując reformę armii zainicjowaną przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza. W kontekście tej reformy wskazywał na problemy dostrzegane przez byłych żołnierzy:

20-latkowie, którzy znaleźli się w I Batalionie Szturmowym nawet nie wiedzieli, że jako żołnierze rozpoznania, czyli zwiadowcy, podlegali wywiadowi wojskowemu. My robiliśmy swoją robotę na poligonie. Jaki mieliśmy wpływ na politykę na górze? Nikt nie wybierał sobie miejsca służby. Teraz okazuje się, że grupa bardzo przyzwoitych ludzi straci część emerytur według przedstawionej ustawy. Ja nie żałuję ani sekundy z czasu, w którym miałem honor tam służyć. Poznałem tam „pięknych” ludzi, oddanych Polsce, gotowych na każde wyzwanie. A teraz wszystkich ich wrzuca się do jednego worka wraz z aparatczykami minionego systemu (…). Na tle tego, co teraz Antoni Macierewicz wyprawia z armią, LWP było ikoną apolityczności. Wskazuję na doradcę i współpracownika szefa MON Bartłomieja Misiewicza, witanego z nieregulaminowymi honorami. Odznaczonego złotym medalem. (…) Jakim cudem generałowie wytrzymali ten słynny apel po audycie w armii, Macierewicz wskazał wtedy korupcję, która przyczyniła się do złego, „tragicznego” stanu wojska. Dlaczego nie ujmują się za swoimi podwładnymi? Czy liczą jeszcze na jakieś nagrody od ministra?

W 2017 roku, nakładem wydawnictwa Czerwone i Czarne, ukazała się książka pt. „Szturman. Odważni żyją, ostrożni trwają”, koautorstwa z Dominikiem Rutkowskim, który jest pisarzem i dziennikarzem. Oprócz tego, wziął udział w wyborach samorządowych w 2018 roku jako kandydat na radnego komitetu wyborczego Jacka Wojciechowicza, Akcja Warszawa w okręgu nr 4, obejmującym dzielnicę Wola, jednakże nie uzyskał mandatu. W kolejnych latach stawał się aktywnym uczestnikiem debat medialnych na temat wojska, bezpieczeństwa, zagrożeń i konfliktu na Ukrainie, gdzie jako charyzmatyczny mówca budził zaufanie. W wypowiedzi z września 2022 roku stwierdził:

Ukraińcy są świetnymi żołnierzami. Potrzeba im tylko broni i dobrej technologii. Oni potrafią to wykorzystać. Robią to znakomicie. Jeżeli kraje Zachodu tego nie zrozumieją, to będziemy mieli takie wojny przez cały czas. Rosjanie nie poprzestaną tylko na Ukrainie. Jestem o tym przekonany.

W latach 2022–2023 występował w programie „Nasi w mundurach” w TTV, gdzie nadzorował wojskowe szkolenie celebrytów, a jego rola w czteroosobowym jury złożonym z byłych żołnierzy wojsk specjalnych była kluczowa w ocenie ich postępów oraz decyzjach związanych z ich dalszym szkoleniem.

---

Oceń: Krzysztof Przepiórka

---